Monica Helbig is actief als financieel adviseur, trainer en coach. Ze is 40 jaar en woont met haar zoon Finn in Lewenborg. Ze is opgegroeid met weinig geld, werkte hard om het zelf wat ruimer te hebben en ontdekte in haar leven het één en ander over geld verdienen en werken. Nu helpt ze anderen daarmee.  

“Ik wilde bijvoorbeeld heel graag op dansles, maar dat kon niet. Er was altijd het gevoel dat er te weinig geld was en blijkbaar bepaalde geld wat je wel en niet kon doen. Het maakte me onrustig en onzeker en ik nam me voor: ik ga later hard werken en veel geld verdienen. Dat was ook wat ik van huis uit meekreeg. We woonden aan de Floresstraat in de Indische Buurt en ik ging naar school in De Hoogte. Ik was gewend aan het feit dat we niet veel geld hadden, dat was om mij heen ook de normaalste zaak van de wereld. Maar ik kreeg er geen grip op; soms gingen we op vakantie, dan weer een paar jaar niet. Soms hadden we een auto, dan was ie op een dag zomaar weg. Er werd niet veel gepraat over geld, maar ik merkte wel degelijk dat het een probleem was. Soms werd ook wel gezegd: “nee, dat kunnen we niet betalen”.

Hard werken

Van mijn eerste zelfverdiende geld kocht ik Nikes en een dure spijkerbroek om dezelfde kleren te hebben als mijn klasgenoten. Maar ik merkte toen ook al: eigenlijk verandert er dan niks.

Ik had een HAVO-advies, maar ging naar het VBO en daarna naar het MBO. Ik wilde zelf ook wel graag een praktische opleiding, maar ik werd ook niet gestimuleerd een hoger niveau te kiezen en in mijn omgeving was ook niemand die mij daarin begeleidde. Toerisme, dat trok me wel: reizen, avontuur. Maar het was wel duur, er waren verplichte uitjes en er werden nog extra dingen georganiseerd en daar kon ik niet aan meedoen. Maar ik had vanaf mijn 15e altijd gewerkt in allerlei baantjes, dus ik redde het net.

Om door te stromen naar het HBO in de richting toerisme had ik naar Breda gemoeten en een studielening moeten nemen. En dat wilde ik absoluut niet. Na stages in Spanje en Den Haag ben ik gaan werken in het toerisme. Eerst twee jaar in Den Haag en daarna terug in Groningen. En ik zag bij mezelf terug wat ik bij mijn ouders had gezien: ik werkte hard en nog harder, ik verdiende geld, maar het was ook zo weer weg. En ik bleef onzeker over mijn geldzaken en mijn financiële situatie.

Ik heb op een gegeven moment gesolliciteerd bij de Rabobank, ik dacht “met cijers en geld omgaan kan ik wel”. Bij de bank klom ik al snel op, ik werkte hard en promoveerde regelmatig naar een functie waarmee ik meer verdiende en weer leuker en verantwoordelijker werk kreeg. Ik ging er dus financieel wel op vooruit, maar gaf het ook net zo snel weer uit aan dure vakanties en een grotere auto. Ik dacht soms: “ik heb nu geld, laat ik nu die auto of die vakantie maar nemen, het kan nu”. Maar dan eindig je aan het eind van de maand met evenveel geld als je hem begon. En ergens bleef dat gevoel van financiële onzekerheid.

Ik werkte niet alleen te hard, maar nam ook te weinig rust, sliep steeds slechter en op een gegeven moment was het op. Ik heb toen ongeveer twee maanden thuis gezeten, langzaam weer begonnen.

En toen werd ik zwanger: ik had net een nieuwe baan als controller en ik was negen maanden lang moe. Maar het zwangerschapsverlof en de weken na de geboorte van Finn waren fantastisch: ik had rust, kon nadenken en misschien het belangrijkste: doordat ik Finn had werd me in één klap duidelijk dat dat harde werken en het bijbehorende geld niet het belangrijkste waren.

Het kon zo niet doorgaan, ik wilde zo niet doorgaan. Ik merkte het ook toen ik weer aan het werk ging, ik voelde me opgejaagd en zat meteen weer in mijn oude patronen. Ik wilde stoppen, maar ja, mijn inkomen, hè. Die angst zat er nog steeds heel erg in, zeker nu ik ook een kind had. Ik heb het ter sprake gebracht op mijn werk en we kwamen tot een goede regeling: ik deed een stapje terug, kreeg een jaar de tijd om iets anders te zoeken en kreeg begeleiding van een outplacementbureau.

Een nieuw begin

Ik werd me bewust van hoe groot mijn afhankelijkheid van geld was. Ik had op een gegeven moment een staatslot gekocht en zat te dromen wat ik met dat geld kon doen. En ik won natuurlijk niet en toen dacht ik: “dit is toch te gek dat je je leven zo laat afhangen van geld en het al dan niet winnen van een staatslot. Niet alleen van het geld op zich, maar ook van je beelden en gedachten over geld en financiën”.

Ik had mijn zus geholpen met haar financiële administratie, de boel op orde gemaakt en een systeem gemaakt waarmee ze haar financiën in de gaten kon houden en niet weer in problemen zou komen. Dat was zo’n positieve ervaring, ik kon mensen helpen met wat ik kon. Want ik was altijd bezig met Excelsheets, sparen en overzicht houden. En ik merkte ook dat er mensen waren met weinig geld die toch prima rond konden komen en collega’s van de bank die zaten te klagen. Dat intrigeerde me ook. Ik wilde budgetcoach worden. Dat had nogal wat voeten in de aarde, want destijds was dat eigenlijk alleen mogelijk als zelfstandige. Dus heb ik me daar in verdiept, het outplacementtraject omgegooid.

Op 12 januari 2015 heb ik me ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Ik probeerde van alles,  maar wist eigenlijk niet waar ik mee bezig was, er zat geen lijn in ofzo. Ik heb zelfs nog vervanging van zwangerschapsverlof bij de bank gedaan. Maar uiteindelijk vond ik wel zo’n beetje uit wat ik leuk vond en goed kon. Ik heb een training ontwikkeld, de Geld en Griptraining om mensen te leren hun financiën op orde te krijgen, maar vooral ook om hen anders naar geld te laten kijken.

Ondertussen ben ik ook nog gescheiden en dat was natuurlijk financieel ook wel een bijzondere periode. Ik was altijd al een voorstander van financiële onafhankelijkheid van vrouwen, maar toen werd dat ook weer extra duidelijk hoe belangrijk dat is. Dat was een extra drive om me ook specifiek op vrouwen te richten. Als ik mijn moeder zie, het was altijd krap en toen mijn moeder van mijn vader scheidde kwam ze in de bijstand terecht. Sommige vrouwen blijven bij hun man om financiële redenen. Je moet wel weg kunnen.

Maar in die periode realiseerde ik me ook: “ik ben de training”. Als er wat gebeurt met Finn of met mijn ouders, of ik word zelf ziek, alles rust op mij. Ook nu met corona, wie had dat kunnen denken. In de periode van mijn scheiding kon ik ook niet veel, had geen inspiratie. Er kan van alles gebeuren.

En aan de andere kant: ik kan maar een bepaalde hoeveelheid trainingen in Groningen doen, laat staan in de rest van het land. Dus toen heb ik bedacht: wat nou wanneer ik mensen ga opleiden, die worden dan gecertificeerd Geld en Grip trainer en kunnen de training dan ook geven. Ik wil heel veel mensen bereiken, het is een super effectieve training. En zo’n systeem levert ook inkomen op wanneer ik zelf niet kan werken.

Vrouwelijke ondernemers

Ik zie heel veel vrouwelijke ondernemers die goed zijn in hun werk, maar veel te weinig verdienen. Hebben te weinig inzicht, vragen te lage prijzen. Dat vind ik leuk, om vrouwen daarbij te helpen. Ik was daar net lekker mee op dreef, in juni 2019 kwam mijn boek uit, maar toen ging ik in oktober scheiden en daarna kwam corona. Eigenlijk heb ik er dit jaar pas weer stappen in gemaakt. Ik ben zelf het levende voorbeeld. Ik haal zelf Finn van school en wanneer hij thuis is, dan werk ik ook niet meer. Wanneer hij bij zijn vader is maak ik wat langere dagen. Het is de combinatie van lekker werken, een goed inkomen, maar ook: niet alles hoeft, je mag ook tijd voor jezelf nemen of voor je kinderen. Het kan allebei. Ik werk parttime en verdien een modaal inkomen.

Het grootste deel zit tussen je oren, ook waar het over geld gaat. Je moet hard werken, zeggen ze, heb ik ook van mijn ouders geleerd. Maar je moet vooral slim werken. Je moet je standaard verhogen. Ik ben zelf begonnen als ondernemer met het idee: als ik 700 euro per maand verdien lukt het, samen met mijn partner. Nu denk ik: “waarom zou ik geen ton kunnen verdienen?” Want ik wil investeren, financiële zekerheid voor mezelf en mijn zoon. Ik wil nooit afhankelijk zijn van een uitkering, dus ik moet zorgen dat ik ook geld binnenkrijg wanneer ik niet kan werken. Bijvoorbeeld door in vastgoed te investeren, te beleggen, zoveel passief inkomen genereren dat ik niet meer hoef te werken wanneer ik dat niet wil. Het is toch altijd die drijfveer van vroeger: de angst om zonder te komen te zitten. Ik moet er niet aan denken dat ik bij de scheiding dit huis kwijt geraakt zou zijn. Maar nu heb ik ondertussen wel het gevoel: het komt wel goed. Die angst is wel wat weg.

Maar ik heb nu ook iets moois neergezet, met de Geld en Griptraining. Wanneer ik het niet meer zou kunnen doen, is het toch mooi dat het door kan gaan. Dat heeft niet alleen een financiële kant, maar hoe mooi is het dat ik mensen daarmee kan helpen. Er zijn zoveel mensen die worstelen met geld. Als er iemand is die dat weet, ben ik het wel.”

21 december 2021, opdracht cursus Journalistiek B Schrijversvakschool